Badanie skuteczności inhalacji molekularnego wodoru w leczeniu ostrego zawału mózgu
Wstęp.
Ludzie wiedzieli o zaletach wodoru cząsteczkowego od końca XVIII wieku. Kilka badań wykazało, że jest dobrze tolerowany, początkowo u zwierząt, a następnie u ludzi. Naukowcy coraz częściej rozpoczynają badania w celu potwierdzenia i udowodnienia korzystnego wpływu wodoru cząsteczkowego na fizjologię ssaków. Co więcej, inhalacja wodoru cząsteczkowego (H2) staje się coraz bardziej popularna ze względu na lecznicze właściwości przeciwutleniające. Jednak większość ludzi nadal jest nieco sceptyczna co do pomysłu wykorzystania tego elektrochemicznie obojętnego i niepolarnego związku dwuatomowego.
Liczne badania dowodzą, że wdychanie wodoru cząsteczkowego (H2) jest bezpieczne i może przenikać przez barierę krew-mózg. Jedno z takich badań oceniających wpływ wdychania wodoru cząsteczkowego (H2) u ludzi z ostrym zawałem mózgu opublikowano w czasopiśmie Journal of Stroke and Cerebrocular Diseases.
Poniżej znajdziesz szczegóły badania:
Tło
Wodór cząsteczkowy (H2) zachowuje się jak terapeutyczny przeciwutleniacz, a wdychanie H2 (1–4%) było wyraźnie skuteczne w leczeniu zawału mózgu w modelu szczurzym. Co więcej, zaobserwowano poprawę w szczurzym modelu zatrzymania krążenia, gdy resuscytacji normoksycznej towarzyszyło wdychanie wodoru molekularnego. Badano także bezpieczeństwo inhalacji H2 u osób ze stanami po zatrzymaniu krążenia i ostrym niedokrwieniem mózgu. Dodatkowo przeprowadzono ponad 20 doświadczeń klinicznych w celu zbadania skuteczności H2, w tym pilotażowe badania kliniczne z podwójnie ślepą próbą. Dlatego wymagane jest randomizowane i kontrolowane badanie kliniczne w celu oceny ogólnych pozytywnych skutków wdychania H2 u ludzi.
Badanie podane poniżej przedstawia dane z randomizowanego, kontrolowanego badania klinicznego, które badało bezpieczeństwo i skuteczność leczenia H2 u pacjentów cierpiących na ostry zawał mózgu, według skali NIHSS 2–6 w skali National Institute of Health Stroke Scale. Przeprowadzono szeroko zakrojone kontrole bezpieczeństwa w celu sprawdzenia stanu klinicznego pacjentów. Celem badania był także motyw przyspieszenia rozwoju terapii H2 w nową terapię do stosowania w rzeczywistych warunkach.
Przygotowanie do badania i wybór uczestników
Do tego randomizowanego, kontrolowanego badania wzięto 50 pacjentów z ostrym zawałem mózgu. Grupę 50 osób podzielono równo na dwie grupy – grupę H2 i grupę kontrolną . W celu losowego doboru wykorzystano ich numery identyfikacyjne. Gromadzenie i analizę danych przeprowadzono w sposób zaślepiony , ponieważ żaden personel pielęgniarski ani żaden inny personel nie znał nazw grup pacjentów . Średni wiek pacjentów wyniósł 73,3,0 w grupie kontrolnej i 76,0 w grupie H2 . Pacjenci byli włączani do badania w okresie od 1 października 2014 r. do 28 stycznia 2016 r., a ostatecznym terminem badania był 28 lutego 2016 r.
g
Zdjęcie dzięki uprzejmości — Journal of Stroke and Cerebrocular Diseases.
Obszerna ocena
Aby uniknąć i wykryć wszelkie nieprawidłowości, regularnie trzy razy dziennie sprawdzano parametry życiowe, takie jak ciśnienie krwi, temperatura ciała, spożycie pokarmu, nasycenie O2 i temperatura ciała. Wyniki NIHSS rejestrowano na ślepo codziennie przez 2 tygodnie. Co więcej, w sposób zaślepiony rejestrowano także wyniki Wskaźnika Barthela (BI), Etapu Brunnstroma (BRS), Zmodyfikowanej Skali Rankina ( mRS ) i Miary Niezależności Funkcjonalnej (FIM).
Skany MRI przeprowadzono w 3., 5., 7., 10. i 14. dniu od dnia rozpoczęcia badania. Miejsce zawału nazwano obszarem hiperintensywności na obrazie ważonym dyfuzyjnie.
Cytując badanie z Journal of Stroke and Cerebrocular Diseases:
„Nieprawidłowość oceniano na podstawie rozmiaru (objętości) i nasilenia (intensywności sygnału MRI). Rozmiar (=A) uzyskano przez ręczne otoczenie rdzenia zawału przy użyciu oprogramowania do wykrywania obszaru zainteresowania (ROI) firmy Digital Imaging and Communication in Medicine (DICOM) (Rosslyn, VA, USA) i poprzez automatyczne zliczanie. Nasilenie (B i C) uzyskano jako średnią intensywności sygnału MRI pikseli w obszarze ROI rdzenia zawałowego (=B) i prawym obszarze ROI mózgu po przeciwnej stronie (=C) o dokładnie tej samej wielkości i lokalizacji w odbiciu lustrzanym, również automatycznie przez oprogramowanie DICOM. Stosunek intensywności sygnału między zawałem a prawidłowym mózgiem obliczono jako B/C.
Obrazy ważone dyfuzją w seryjnych skanach MRI porównano przy użyciu względnej intensywności sygnału MRI (=RSI).
Wskaźnik RSI zastosowany w tym badaniu był iloczynem (A × B/C) wielkości zawału (A) i stosunku intensywności sygnału (B/C).
Obliczenia powtórzono dla wszystkich warstw, w których zawał rozciągał się w sposób ciągły. W przypadku zawałów mnogich obliczenia przeprowadzono dokładnie w ten sam sposób dla wszystkich miejsc zawału. Uzyskane dane były powtarzalne i wiarygodne, jak informowaliśmy wcześniej.”
Badanie krwi
Próbki krwi pobierano w dniach 1, 7 i 14 w celu regularnych badań w celu monitorowania morfologii krwi oraz nerek, wątroby, trzustki, elektrolitów i enzymów sercowych. Wszystkie badania przeprowadzono metodą ślepej próby . Ponadto przy przyjęciu każdego pacjenta zlecano elektrokardiogram, który wykonywano później w razie potrzeby.
Wyniki
Dane MRI – Niższy RSI w grupie H2
W badaniu MRI zarówno w grupie H2, jak i w grupie kontrolnej nie zaobserwowano żadnych oznak krwotoku śródmózgowego w obszarze nadwrażliwości na zawał lub innych obszarach mózgu . Wartość względnej intensywności sygnału MRI (RSI) w pierwszym dniu wahała się w granicach 28–855 przy 241 jako średniej wartości dla grupy H2 i od 18 do 1895 przy 272 jako wartości średniej (wysoki RSI jest wprost proporcjonalny do ciężkości choroby ). Jednakże, kolejne zmiany w RSI zaobserwowano pomiędzy H2 a grupą kontrolną w 7. i 14. dniu, odpowiednio z P = 0,025 i 0,028 (wartość p jest metryką służącą do oceny wyników. Jeśli wartość p jest równa lub mniejszy niż 0,05, wynik uważa się za istotny, ale jeśli wartość p jest wyższa niż 0,05, wyniki są nieistotne).
Co więcej, transformacja logarytmiczna zmieniła całkowite dane sekwencyjne między dwiema grupami . Stwierdzono, że jest istotny przy P = 0,002. Dało to oznaki poprawy w grupie H2 .
Zdjęcie dzięki uprzejmości — Journal of Stroke and Cerebrocular Diseases.
Jeśli odniesiesz się do wykresu podanego powyżej, późniejsza podwyżka 10. dnia w grupie H2 była minimalna i wynosiła około 152% danych z pierwszego dnia. RSI w 14. dniu spadł i osiągnął prawie normalny zakres, przy spadku o około 121% w 1. dniu. Jeśli porównać to z RSI pacjentów z grupy kontrolnej w 14. dniu, RSI w grupie H2 był na poziomie dolna strona, a RSI grupy kontrolnej był nadal wyższy i wyniósł 219% RSI w dniu 1 ( grupa kontrolna ). Pokazuje to, że nasilenie zmian patologicznych w obszarze nadwrażliwości (miejsce zawału) było mniejsze i szybko osiągnęło poziom bliski normalizacji w grupie H2 . To pozytywny sygnał, jeśli chodzi o bezpieczeństwo i korzyści inhalacji H2.
Dane neurologiczne – poprawa
Skala udarów Narodowego Instytutu Zdrowia (NIHSS), która reprezentuje statystyki neurologiczne, wykazała pozytywne postępy w obu grupach . Jednakże poprawa była bardziej widoczna w grupie H2 . Pomiędzy 3. a 5. dniem od przyjęcia do szpitala w grupie kontrolnej nastąpił niewielki wzrost punktacji w skali NIHSS , przy nasileniu objawów. Niemniej jednak w grupie H2 nie zaobserwowano istotnego wzrostu wyniku.
Zdjęcie dzięki uprzejmości — Journal of Stroke and Cerebrocular Diseases.
Po 5 dniu wyniki zaczęły wskazywać poprawę stanu pacjentów w obu grupach, przy czym różnica była zasadnicza pomiędzy obiema grupami. W grupie H2 nasilenie choroby zmniejszyło się i było bardziej widoczne niż w grupie kontrolnej. Doskonałym wskazaniem było to, że wszystkie dni po 5. dniu zostały statystycznie zarejestrowane jako istotne z P < 0,01 dla dni 5 i 14 oraz P < 0,001 dla dni 3, 7, 9 i 11.
Poprawa fizjoterapii
Zdolność pacjentów do wykonywania codziennych czynności (ADL) oceniano na podstawie danych z fizykoterapii przy użyciu BI, BRS, mRS i FIM przez pierwsze 2 tygodnie. Ponieważ 9 pacjentów (3 w grupie H2 i 6 w grupie kontrolnej) nie mogło codziennie zgłaszać się na oddział fizjoterapii, dane od tych pacjentów zostały wyłączone z ostatecznej oceny.
Zdjęcie dzięki uprzejmości — Journal of Stroke and Cerebrocular Diseases.
Wniosek:
Potwierdzono, że inhalacja gazowego H2 jest bezpieczna i skuteczna u pacjentów z ostrym zawałem mózgu. Dlatego terapia gazowa H2 ma potencjał do faktycznego zastosowania w ostrym zawale mózgu jako nowa i bezpieczna metoda leczenia.
źródło: www.huelightusa.com
